Ik heet Priscilla ik ben geboren op 18 September 1987 en ik kom uit Groningen. Van mijn leven als jong meisje heb ik niet veel herinneringen. Mijn herinneringen beginnen een beetje te komen op de basisschool. Ik ben dan ongeveer 7 jaar. Ik heb van die tijd alleen hele verdrietige herinneringen. Ik ben tot ik 10 was heel erg gepest. Na schooltijd in elkaar geslagen en achtervolgt. Ik denk dat de kinderen vonden dat ik anders was, dan hun. Ik kreeg op jonge leeftijd hulp van de SPD (Nu Stichting MEE) mijn ouders ontdekten al op vroege leeftijd dat ik anders was dan andere kinderen. Wat precies wisten ze toen niet. Ik speelde altijd alleen, en nooit met andere kinderen. Ook had ik heel erg verlatingsangst, ik was constant bang om in de steek gelaten te worden. Toen mijn Mama zwanger van mij was, bleek ik een eeneiige tweelingzus te hebben, zij is in de baarmoeder overleden. Hierdoor heb ik dus ook veel problemen in mijn leven en in mijn verdere ontwikkeling gekregen. Ik denk dat doordat zij is overleden, ik heel veel problematiek heb gekregen: Ik denk dat die verlatingsangst daar vandaan komt. Er gebeurd natuurlijk tijdens de zwangerschap al heel veel, ik denk dat het overlijden van mijn zusje emotioneel zo'n klap heeft veroorzaakt, dat ik daardoor al die problemen heb gekregen. Mijn vader kwam toen ik jong was in het ziekenhuis een tijdschrift tegen over het Verloren Tweeling Syndroom en voor hem vielen heel veel problemen die ik had op zijn plek. Toen ik 10 jaar was ging ik naar een Speciale school voor zeer moeilijk lerende kinderen de A van Dokkemschool. Mijn ouders en de SPD hoopten dat ik hier de hulp kon krijgen die ik nodig had, en dat het pesten ook over zou zijn. Na schooltijd ging ik naar De Bolder. Een naschoolse opvang voor kinderen met Psychische problemen, om de ouders wat te ontlasten. Hier ging ik heen na school, en s avonds na het eten werd ik door mijn vader opgehaald of ik ging met de fiets weer naar huis. Helaas werd ik op deze school ook gepest. En toen ik 11 jaar was, ging ik naar Het Ruige Veld in Rolde Assen, daar hebben ze ontdekt dat ik PDDnos heb. Gebeurtenissen komen bij mij binnen als Puzzelstukjes.
Ik ben al vroeg begonnen met zelfverwonding. Ik was 16 jaar, toen mijn eerste vriendje de relatie beëindigde door de telefoon, dat deed van binnen zoveel pijn dat ik ben begonnen met mezelf in mijn armen te snijden. Of branden met een aansteker. Door mezelf lichamelijk pijn te doen, hoefde ik de pijn van mijn gebroken hart niet te voelen. Ik zei steeds tegen mezelf ik doe het 1x en daarna stop ik ermee, maar 1x werd 2x en 2x werd 3x tot ik er niet meer mee kon stoppen. Ik sneed om mezelf even beter te voelen. Op mijn 18e leerde ik via Cu2 een jongen van 23 jaar kennen Cu2 was een website waar je zoals Hyves een profiel kon aanmaken, leuk kon aankleden met plaatjes, tekstjes en vragenlijstjes en dan kon chatten, daar leerde ik mijn 2e vriendje kennen. Ik had een maand verkering met hem tot hij het via een sms uitmaakte. Hij was nog niet toe aan een nieuwe relatie want hij was nog niet over zijn ex vriendin heen. Weer pijn en weer sneed ik mezelf. In de relaties zelf was er niks tot weinig aan de hand was ik gelukkig. Tenzij er in de relatie onzekerheden waren, en ik daardoor enorm onzeker werd, dat probeerde ik dan te verlichten door mezelf te snijden of branden. Maar als het goed was en leuk was er niks aan de hand. Weer was ik voor mijn gevoel niet goed genoeg, weer was ik stom dat ik er weer intrapt was en vond dat het mijn eigen schuld was dus ik strafte mezelf door weer te snijden en nu gebruikte ik ook vlees messen om me te snijden, ik heb me een keer zo diep gesneden dat je door de wond het bot zag zitten, ik woonde nog thuis en moest liegen tegen mijn ouders, en zei dat ik naar een vriendin ging maar eigenlijk ging ik naar de Dokters post met een arm dat open lag en daar hebben ze de wond schoongemaakt en gelijmd, omdat hechten niet mogelijk was.
Een paar maanden later heeft mijn moeder me betrapt toen ze mijn kamer binnen kwam, op dat moment zette ik een mes op mijn arm. Sindsdien kon ik niet meer liegen. Zomers was ook een hel voor mij, die zon op mijn armen dat deed zo intens veel pijn, ik had geen shirtjes met korte mouwen aan, ik had truien aan of shirtjes met lange mouwen, ik wilde niet dat buren of kinderen het zagen, bang voor wat ze wel niet van me konden denken. Ook met familie feesten had ik altijd iets langs aan. Niemand mocht weten wat ik mezelf aandeed. Weer loog ik tegen mijn ouders, tegen hun zei ik dat gestopt was, maar dat was niet zo. De zelfverwonding was iets van mijzelf en daar had niemand iets mee nodig. Een paar maanden nadat mijn 2e vriendje het uitmaakte leerde ik via de kerk waar ik toen lid van was een jongen kende die ik al kende van de middelbare school. Daar kreeg ik uiteindelijk een relatie mee, die relatie heeft 11 maanden geduurd, maar dat ging uit omdat we alleen maar ruzie maakten. Hij dumpte mij via een berichtje op WhatsApp. Ik ben er kapot van geweest, en een aantal maanden flink van slag door geweest en de Zelfverwonding hielp mij op de been. Uiteindelijk ging ik op mezelf wonen, ik was toen 21 ik ging wonen onder wat toen Promens Care was. Tegenwoordig zijn Promens Care en Novo samen Cosis geworden. Ik woonde met ambulante begeleiding, de begeleiding had een kantoor aan de overkant van de straat. Ik woonde op de 3e etage in de Ripperdaflat in de Oosterparkwijk aan de Zaagmuldersweg. Ik was heel blij dat ik eindelijk bij mijn ouders weg was. Het voelde als een verlossing. Nu konden zij zich niet meer met mij bemoeien. En dat terwijl mijn ouders mij nooit hebben veroordeeld. Maar er altijd voor me waren.
Het snijden ging ook gewoon verder, en toen ging ik zelfs een stapje verder. Ik begon ideeën op te zoeken op internet hoe ik pijnloos en snel van al mijn lijden verlost kon worden. Maar mijn vader zei 'Als je zelfmoord pleegt, kom je niet in de hemel, want dit leven heb je van God gekregen, je leven beëindigen betekend dat je tegen de principes van God ingaat en je dan niet in de hemel komt. Dus uiteindelijk durfde ik ook niet meer. Want mijn vader kon weleens gelijk hebben, als je je van je leven beroofd, dan ben je dood, terug in de tijd gaat dan niet meer. Ik had gewoon zoveel pech gehad in de liefde. En iedere keer ging dat mis, en draaide het steeds weer uit op een teleurstelling. En voor mijn gevoel kwam dat omdat ik niet goed genoeg was, dat jongens daardoor na een tijdje flauw van me zijn geworden, gewoonweg omdat ik niet goed genoeg was. Dus ik breide mijn snij collectie uit, ik gebruikte schaartjes, want kleine schaartjes kun je makkelijk verbergen, ik haalde de mesjes uit scheermesjes, ik had in mijn toilettasje altijd een schaartje en een scheermesje. De bedoeling daarvan was dat ik me overal waar ik was kon snijden om me een goed gevoel te geven. Of krasjes aanbrengen op mijn arm. De Automutilatie was mijn manier om met pijn om te kunnen gaan. Uiteindelijk had ik de moed om het aan mijn psycholoog van Lentis te vertellen, en die vertelde hoe wat ik mezelf aandeed hete: Automutilatie. Een moeilijk woord de makkelijke term is Zelfverwonding of zelfverminking.
Uiteindelijk heb ik een Kat geadopteerd Joy, hij kwam bij mij toen hij een paar weken oud was. Ik was inmiddels al weer een tijdje vrijgezel. Toen ik me aan melde bij Christian Match een Christelijke Dating site. Daar leerde ik mijn 4e vriendje kennen. Een jongen uit Bedum. Onze eerste date was in de Kerk ik was toen lid van De Stadskerk VBG. En ging elke week naar de kerk. Daar haalde ik kracht en steun uit. Ik sneed mezelf nog bijna dagelijks maar niet meer zo diep, ik werd zelfs lid van een groepje wat elke week samen kwam: Life Hurts, God Heals. Juist omdat ik niet meer wilde snijden, want de snijwonden deden gewoon meer pijn dan mijn geestelijke pijn, maar ik was helemaal in de ban van het Automutileren. Het was ook meer iets wat van mezelf moest. Ik kwam er toen ook achter dat ik ook sneed omdat ik hele sterkte emoties heb. Als ik boos was dan was ik woest. En iedereen die mijn pad op dat moment kruiste moest het ontgelden. Als ik verdrietig was, was ik niet gewoon verdrietig, nee het voelde alsof de wereld onder mijn voeten in stortte, als ik blij was, was ik dol blij, al mijn emoties waren versterkt, ik kwam er toen achter dat ik last had van een Emotie Regulatie Stoornis. En daar ben ik ook veel vrienden door kwijt geraakt. Als ik woest was, dan stuurde ik hele gemene haatdragende berichten naar mensen, en omdat ik dit niet meer wilde, ben ik toen een Training gaan volgen, Emotie Regulatie Training, deze training leert je om beter met je emoties om te kunnen gaan. Dit hielp wel bij mij, en ook het Automutileren nam af.
Ik was heel gelukkig met deze jongen, een Christelijke jongen wilde ik graag omdat het geloof een belangrijke rol speelde in mijn leven. Enige nadeel was dat ik bij de Pinkstergemeente weg kwam, en hij gereformeerd was, waar alles heel ingetogen was. Staan wanneer het moest van de dominee, en weer zitten wanneer het moest, zo maar gaan staan of uitbundig doen hoorde niet. En daar had ik wel moeite mee. Geen instrumenten of een bandje maar een orgel. Houten bankjes. Met allemaal strenge regels. Allerlei verhalen over hel en verdoemenis. Daardoor sloeg de twijfel toe. Is dat God? De God die mij straft, die mij eerst vrije wil geeft, en het vervolgens weer afneemt. Was dit echt de God waarmee ik ben opgegroeid? Mij was juist geleerd dat God liefde is, en dat hij zoveel van ons houd dat hij ons onze vrije wil heeft gegeven, en dat fouten maken menselijk is, en als je God om vergeving vraagt hij je vergeeft. Door de gereformeerde kerk kreeg ik een heel verkeerd beeld van God. Ik zag het tegenovergestelde. En dat is waardoor mensen een verkeerd beeld krijgen van God, ook mensen die niet geloven. En ook ik kreeg een verkeerd beeld. Gelukkig wilde hij ook met mij mee naar de kerk, juist omdat God een belangrijk onderdeel van mijn leven is, en ik God zijn goedkeuring heel belangrijk vond. 20 December 2011 heeft hij me dan ook ten huwelijk gevraagd. En ik zei ja. Ik merkte wel dat hij veel psychische problemen had, en als ik daar met hem over sprak dat kon hij moeilijk van me hebben, want ik had natuurlijk ook mijn rugzak. We waren 8 maanden samen. Ik weet nog goed dat ik op een woensdag naar mijn ouders ging. Ik zat in de bus ik was zo gelukkig ik was een verloofde vrouw die binnenkort zou gaan Trouwen. Toen ik bij mijn ouders was, was er eerst nog niks aan de hand. Ineens ging de telefoon. En ik hoorde mijn vader roepen Wat! Ik dacht eerst van: O er zal wel iemand overleden zijn, aangezien mijn vader duidelijk schrok. Even later gingen mijn jongste zusje en vader naar buiten, en even later kwamen ze binnen en zeiden Pris loop even mee. Nog steeds had ik niks door.
En uiteindelijk zei mijn vader ik werd net gebeld door A zijn begeleider, en het eerste wat in me op kwam was: Is alles goed met hem? Heeft hij een ongeluk gehad. Mijn vader zei met hem is alles prima, en toen vroeg ik: wil hij me niet meer? Is het uit? Ja zei mijn vader. En ik stortte midden op straat in, even later toen ik weer bij kennis was ben ik met mijn vader en zusje terug gelopen naar mijn ouderlijk huis, en ik heb de hele middag voor de voordeur liggen huilen, hoe kon hij het niet zelf tegen me zeggen maar het via iemand anders doen. Later begreep ik pas dat het door mijn Emoties kwam, die hij inmiddels ook al had ondervonden. Hij was bang, en nu jaren later snap ik het wel. Als ik boos was was ik niet boos maar woest, en in combinatie met verdriet zou dat een hele heftige emotie zijn, en om dat te voorkomen, liet hij zijn begeleider onze relatie beëindigen. Toen begreep ik dat nog niet, en het snijden begon weer, voor mijn ouders hun voordeur met een schaartje. Het snijden luchtte even op, en maakte het verdriet even wat dragelijker. Ik was kapot, gebroken. Omdat ik weer gedumpt was voor de zoveelste keer. Er moest echt wat mis zijn met mij dat iedere relatie op niks uit liep, ik wilde ook zo graag trouwen, en een mooi leven hebben samen met met iemand die van mij houd. Waarom ging het dan toch iedere keer mis. Ik haalde veel leer en steun uit de groep Life Hurts, God Heals het bleek dat ik niet de enige was die zichzelf pijn deed, dat er zelfs in de kerk ook mensen waren die Automutileren. Maar ook in de VBG merkte ik heel veel veroordeling. En uiteindelijk heb ik afscheid genomen van de kerk. Ik geloof op mijn eigen manier, en die manier is goed. En het geeft me ook rust dat ik niet meer naar de kerk ga. Ik vul mijn zondag liever door wat huishoudelijke taken te doen en te ontspannen en tijd hebben met mijn geliefde en vrienden en familie.
Het was wel heel fijn dat ik niet alleen was, en dat ik kon praten over wat het met me deed, maar ook met mijn omgeving. Want ook je omgeving heeft er last van als je jezelf pijn doet. Ik had altijd spijt als ik mezelf pijn had gedaan. En iedere keer maakte ik me zelf wijs van, nu stop ik echt. Maar ik hield mezelf continu voor de gek. Het was mijn drugs. Ik merkte dat ik in mijn huis niet meer op mijn plek was, het voelde alsof mijn ex er continu was, ik voelde negatieve energie, en uiteindelijk 4 week later woonde ik beneden ik had een terrasje en woonde aan een mooie tuin en Joy kon ook eindelijk naar buiten. Hij was inmiddels 1,5 jaar. Ik kreeg een goede vriend die af en toe bij me sliep, maar dat was uit eenzaamheid, ik wilde geen relatie, want ik was heel erg bang dat dat weer stuk zou lopen. Maar net als ieder ander mens had ik ook behoefte aan genegenheid en intimiteit. En die jongen gaf mij dat. Maar ik werd uiteindelijk verliefd. Stapel verliefd. En ik zei uiteindelijk ik kan dit niet meer, ik wil een relatie. Maar dat wilde hij niet. En dat maakte me erg onzeker. Was ik echt niet meer waard dan dat? En weer probeerde ik mijn pijn te verzachten door me te snijden of branden met een aansteker. En dan sloeg de spijt weer toe. Hij wist zelf ook niet zo goed wat hij nou wilde, maar hij verwachte wel van mij dat ik er altijd voor hem was ook ,s nachts terwijl ik mijn nachtrust zo hard nodig heb, ik werd op een nacht gebeld dat hij pillen had ingenomen, ik ben toen naar hem toe gegaan en heb de ambulance gebeld en zijn broers, hij is toen meegenomen met de ambulance en ik moest kleding regelen, en noem maar op. Midden in de nacht ging ik op mijn fiets naar de UMCG en zat naast zijn bed tot de ochtend aanbrak en zijn broers in het ziekenhuis arriveerden. Ze waren me heel erg dankbaar dat ik hem zo bij gestaan had. Ik hoorde hierna niks meer van hem en vernam via anderen dat hij met mijn beste vriendin, een relatie kreeg, die wilde ook ineens geen vriendinnen meer zijn, wat heb ik me besodemieterd gevoeld door haar. En ook door hem, ik was er altijd voor hem.
Uiteindelijk leerde ik D kennen. Maar hij was nog in een relatie, en daarom wou ik geen relatie. Ik wilde niet die andere vrouw zijn. We werden verliefd, en hij maakte het uit met zijn vriendin. Het heeft toen nog 2 maanden geduurd voor we ons overgaven aan onze gevoelens voor elkaar. We woonden best wel ver uit elkaar hij in Klazienaveen Emmen en ik in Groningen. En we merkten uiteindelijk dat het continu reizen naar elkaar ook zijn tol eiste. Uiteindelijk ben ik samen met Joy verhuist naar Klazienaveen. Mijn huisje hield ik nog een tijdje aan. Maar gezien mijn zelfverwonding en mijn Emotie Regulatie Stoornis wilden mijn ouders liever dat ik 24 uurs ging wonen, zodat er altijd iemand is om op terug te vallen en die ook op tijd kon ingrijpen, dit wilde ik absoluut niet en daarom ben ik uiteindelijk definitief bij D ingetrokken, mijn woning had ik opgezegd. We kregen hulp van een vriend van hem die mijn spullen mee heeft genomen naar ons huis in Klazienaveen. We hadden een goede tijd, en ik heb in die tijd mezelf ook geen pijn gedaan. Ik was echt heel gelukkig met D. We woonden 7 maanden samen toen ik contact kreeg met mijn moeder. Het bleek dat D de huur niet betaalde, en het geld wat ik maandelijks naar hem overmaakte gebruikte om witgoed en onderdelen te kopen. Het bleek dat zijn moeder dit merkte en die had contact opgenomen met mijn ouders, mijn ouders hadden hulp ingeroepen van Deborah Weening. Zij heeft mij en D toen opgevangen. En uiteindelijk zijn we beiden naar Groningen verhuist naar Hoogkerk, we woonden toen onder Weenings Zorg en Welzijn.
Uiteindelijk kregen we een eigen appartementje. D was op een zaterdag aan zijn scooter aan het sleutelen, en toen ging hij rijden, hij lette niet op en botste frontaal tegen een geparkeerde auto aan. Hij had zijn helm niet goed vast waardoor hij met zijn hoofd op de stoep rand knalde. Gelukkig hadden buren die het ongeluk zagen gebeuren de ambulance en politie gebeld. Ik heb maandenlang gelogen en gezegd dat D een rijbewijs had, maar dit was niet zo. Ik heb uiteindelijk tegen de politie de waarheid verteld. Ze zagen het dit keer door de vingers gezien het ongeluk van D. En helaas mochten we niet meer in ons huis blijven wonen, aangezien D continu verzorgd moest worden, en ik als zijn partner mocht en kon dat niet doen. Omdat het uiteindelijk voor mij ook teveel zou zijn. Ik kreeg een eigen kamer maar de badkamer en keuken die moest ik met 2 anderen delen. D was door het ongeluk zo veranderd. Hij was normaal altijd een rustige jongen, die rustig zijn ding deed. Nu was hij het tegenovergestelde. Het was aantrekken en afstoten, en dan hing hij weer heel erg aan me, en het volgende moment kon ik opdonderen. Die relatie heb ik uiteindelijk beëindigd, en daardoor begon ik weer met snijden, en niet krassen maar echt diep tot bloedens toe. Een paar weken later had D zijn eigen plek en is hij met zijn ex I naar bed geweest. Ik was nog in de rouw dat die relatie over was. Ze vertelde dat ze met I had afgesproken, ik vond het idee maar niks, het was net 3 weken geleden uit gegaan. Toen ze terug kwam vertelde ze me in geuren en kleuren dat ze met D naar bed was geweest. Ik ontplofte, pakte een mes en ging me op bed snijden, zij kwam binnen wilde het mes afpakken, en ik werd kwaad, dat ik haar per ongeluk met het met sneed. Ik schreeuwde aldoor Ga Weg! En ze luisterde niet, uiteindelijk kwam de begeleider, en heb hem alles verteld, en hij was heel erg boos op I hoe ze dit had kunnen doen. D had mij notabene ten huwelijk gevraagd in Klazienaveen op oudjaarsdag. Hoe kon hij me dit aan doen. D was veranderd sinds het ongeluk. Maar nu achteraf weet ik wat I haar bedoeling was, ze wilde hem pakken, en dat is ook gelukt, want hij wilde haar terug, en ze heeft hem als een baksteen laten vallen. Alleen ik denk omdat zij verstandelijke beperkt is ze hier niet zo goed over na kon denken.
Ik ben toen een aantal maanden vrijgezel geweest. Ik was met D iets meer dan een jaar samen, en samen zoveel meegemaakt. Ik heb hier erg lang om gerouwd. Uiteindelijk kreeg ik een eigen studio waar ik alles voor mezelf had. 1 jaar later leerde ik L kennen deze jongen was veel jonger dan mij ik was 30 en hij was 18 maar ik was stapel verliefd. Ik had in die 2 jaar een vriendschap opgebouwd met 2 meiden, laten we ze voor de vorm A en B noemen. Zij waren echt mijn beste vriendinnen. Vooral A, B ook wel maar zij had ook interesse in L en daarom hield ik haar op afstand. We waren nog wat om elkaar heen aan het draaien, en uiteindelijk hoorde ik dat B met L naar bed was geweest terwijl ze wist hoe verliefd ik op L was, toen kregen we er ruzie over, toen heb ik hem weggestuurd en ging hij naar B toe en op dat moment kreeg ik een psychose ik pakte een mes en wou B ermee neersteken, zij beweert dat ik haar dochter wat wilde aandoen, dat beweert ze nu vele jaren later nog steeds, maar ik zou een kind nooit wat aandoen, dat zit niet in mij. Gelukkig weten de mensen die mij door en door kennen, hoe ik ben en dat ik een kind nooit, maar dan ook nooit met een vinger zou aanraken. Maar dat zij mij zo heeft neergezet heeft mij heel veel pijn gedaan. Een huisgenoot wilde mij in de houtgreep leggen, maar het ik had alle negatieve emoties tegelijk en daardoor onverslaanbaar, niemand kreeg me rustig. Ik weet nog steeds niet hoe ik in mijn appartement terecht ben gekomen. Maar toen heb ik mijn eerste zelfmoord poging gedaan, met medicijnen en een hele pen snel werkende insuline leeg te spuiten in mijn buik. Ik merkte dat ik weg viel. De ambulance is gebeld, en ik moest mee naar het ziekenhuis. Ik mocht uiteindelijk vrij snel weer naar huis. Mijn ouders haalden mij op. Uiteindelijk kreeg ik een relatie met L en onze omgeving had ons leeftijdsverschil al geaccepteerd. Het was nu eenmaal zoals het was. Ik heb 6 maanden een relatie met hem gehad. Maar dit ging uiteindelijk uit omdat hij andere dingen wilde dan ik. Ik wilde settelen, hij wilde nog leven. 3 Januari heeft hij het uitgemaakt, en toen kreeg ik mijn 2e psychose en toen deed ik mijn 2e zelfmoord poging. Weer met insuline en medicijnen, de ambulance kwam nam me mee en ik moest blijven mijn suiker daalde heel snel, en kreeg zelfs suiker water, aan een infuus. Mensen zeiden dat ik het deed voor aandacht maar dat was niet zo. Maar ik kreeg spijt en lichte een begeleider in die de ambulance belde.
Ik gaf echt om L en ondanks dat hij met mijn toen beste vriendin B meerdere keren naar bed is geweest gaf ik hun beiden kans op kans, en veel mensen zeiden dat ik gek was dat ik zo met me liet spelen. Maar ik wilde B niet kwijt. Maar toch ze wist hoe gek ik op L was en toch ging ze met hem naar bed. In mijn relatie met L logen ze allebei tegen mij. Tegen mij zei L dat hij bij zijn vader was, maar hij had gewoon seks met B achter mijn rug om. Ik heb ze betrapt, toen ik de begeleiding nodig had, die had hun kantoortje daar waar zij woonde en ik geluiden hoorde komen uit haar slaapkamer en de deur op een kier deed. Mijn vertrouwen in L en B was weg meteen weg! Zelfs tot op de dag van vandaag, wil ik geen enkele vriendschap meer met haar. Bang dat ze er ook met mijn huidige vriend met wie ik toekomstplannen heb vandoor wil gaan. Zij heeft iets in mij kapot gemaakt dat ik voor altijd met me mee zal dragen. Daardoor ben ik snel bang dat mijn vriend me niet meer wil, of geheimen voor me heeft. Snijden was toen mijn beste vriend, daar kon ik altijd op rekenen, die nam mijn pijn even weg. Het was het enige waar ik wel invloed op had. Al mijn relaties gingen uit, keer op keer werd ik in de steek gelaten, ik had daar geen invloed op, maar wel op het snijden. Dat was het enige waar ik grip op had. Automutilatie was mijn enige echte vriend. Uiteindelijk kon ik niet meer tegen mijn eenzaamheid en ik ging daten op Badoo. Daar leerde ik S.B kennen. Hij was een gedetineerde, een moordenaar die behandeling kreeg in de Mesdag Kliniek. Uiteindelijk konden ze hem niet meer behandelen en ging hij naar de Woenselse Poort in Eindhoven een TBS Kliniek. Ondanks zijn misdaad gaf ik om hem. Hij had al 15 jaar vast gezeten voor zijn misdaad. En had was oneerlijk om hem te blijven straffen. En ik ging om de week op zaterdag met de trein naar hem toe. Uiteindelijk ging Weenings Zorg en Welzijn failliet. En ik moest nood gedwongen weer bij mijn ouders intrekken. Mijn ouders hadden aan Deborah gevraagd of zij mij wou begeleiden in die maanden dat ik weer bij mij ouders moest wonen. En dat wou ze gelukkig wel. Ik heb in die tijd zo'n sterke band met haar opgebouwd en zag en beschouwde haar echt als mijn pleegmoeder. Bonusmoeder.
Ik ging twee keer per week naar haar toe, ze woonde vlakbij Papa en Mama en had net haar 4e kindje gekregen, ze ging met mij bezig met een baby boek. Ze wist hoe graag ik toen een kindje wilde, en zij heeft altijd in mij geloofd en om me voor te bereiden ging ze me doormiddel van Baby opdrachten klaarstomen voor het krijgen van mijn eerste kind. Toen ik Dylano in bad deed vroeg ze: heb je dat vaker gedaan? Ik zei nee mijn eerste keer. Ze zei dat het me zo natuurlijk af ging, en ze zei sommige vrouwen hebben het in zich om moeder te worden en jij bent zo'n vrouw. Zij heeft nooit gekeken naar mijn 'beperking' maar naar mij als persoon. Maar ik en Allard hebben er uiteindelijk samen voor gekozen om niet aan kinderen te beginnen. 15 Juli 2024 ben ik gesteriliseerd. Ik ben een geweldige tante voor mijn Neefjes en Nichtjes. En ik hou zielsveel van hun. We zijn liever een leuke Oom en Tante dan ouders. S.B heeft me zoveel pijn gedaan. Hij dacht continu dat ik vreemd ging maar zo ben ik niet. Uiteindelijk merkte ik allemaal Narcistische eigenschappen bij hem. Maar ik was al zo bang voor afwijzing dat ik het maar liet gebeuren, ik was zijn bezit en dat zei hij ook. Hij zei als we straks zijn getrouwd dan ben je van mij, dan doe je precies wat ik zeg! Hij zei altijd dat hij beter was dan mij en dat ik niks voorstelde. Hij heeft dat er bij mij zo ingestampt. Hij speelde mijn vriendinnen tegen mij uit. Uiteindelijk door de kracht die mijn 'moeder Deborah' me gaf heb ik na 8 maand relatie de kracht gevonden om uit de relatie te stappen. S.B had in die 8 maanden zoveel kansen gehad, liet een tijdje aangepast gedrag zien en verviel toen weer in zijn oude gedrag. Uiteindelijk ging ik verhuizen ik had samen met mijn ouders en Deborah een fijne plek gevonden op een zorgboerderij. Bij Jana van JLD Zorg en Wonen. Daar leerde ik uiteindelijk via Instagram S.F kennen hij was 39 en ik was toen 31 het klikte. Ik had 2 maand met hem toen hij me dumpte. Hij bleek veel narcistische trekjes te hebben, en doordat mijn ex die ik voor hem had ook een Narcist bleek te zijn kon ik dat herkennen en dat is mijn redding geweest, en kon ik mezelf gaan beschermen. S.F stookte veel tussen mij en mijn vriendschappen. Ik heb het contact met hem verbroken en alle banden met hem verbroken. Uiteindelijk ben ik verhuist naar Groningen, Oranjewijk vlakbij Paddepoel. Helaas is 1 Juli 2020 mijn Lieve bonusmoeder Deborah plotseling overleden. Ik dacht echt hoe moet ik mezelf nou redden zonder jou? Deze vrouw heeft van mij een vechter gemaakt en een sterke powervrouw. Ik had veel heftige emoties, ik maakte ruzie met mensen, niet omdat ik een slecht mens ben maar om mensen op afstand te houden, in de loop van de jaren dat jongens en vrienden me in de steek lieten was dit mijn manier om mensen niet te dichtbij laten komen, en als ze wel te dichtbij kwamen dan kwamen mijn emoties opzetten.
Maar zo wilde ik niet leven. Ik wilde de leiding over mijn gevoelens, daden en emoties. Ik wilde de baas worden over mijn emoties. Ik wilde vrienden waar ik echt op kan bouwen. Maar om je daarvoor open te kunnen stellen moet je soms ook beseffen dat sommige vrienden niet goed voor je zijn, en dat het dan tijd is om die mensen achter je te laten. Zodat er ruimte is voor goede mensen in je leven. Ik ben sinds 11 December 2019 gestopt met zelfverwonding op wat voor manieren dan ook. Die keuze heb ik gemaakt. Ik heb zelfstandig het besluit genomen om te stoppen. Want ook toen Deborah was overleden heb ik niet gesneden, ik liet het verdriet toe, het mocht er zijn. Ik wilde haar trots maken. Ik heb eindelijk mijn emoties onder controle, Ik ben de baas. Ik kwets mensen niet meer. Ik vertrouw mensen meer, en durf mensen ook weer dichtbij te laten. Mijn Emotie Regulatie Stoornis hoort bij mij, ik weet alleen nu hoe ik ermee om moet gaan, en dat kan ik, dat heb ik bewezen. En ik weet zeker dat mijn 'moeder Deborah' trots op me is. Alles wat ik inmiddels bereikt heb, heb ik gedaan om te laten zien dat ik sterk genoeg ben. Inmiddels woon ik samen met mijn grote liefde in Groningen. 2 November 2023 heeft hij me ten huwelijk gevraagd. We zijn dus inmiddels verloofd. Ik hou zielsveel van mijn verloofde en ik wil voor altijd bij hem blijven, hij is mijn thuis, mijn veilige haven. Alle rottigheid die ik heb meegemaakt is het zo dubbel en dwars waard geweest. Ik ben bijna 5 jaar van Automutilatie af, ik heb mijn emoties onder controle. Ik ga op woensdag altijd dagbesteding doen bij Zorg voor Ambacht. Ik werk op de Creatieve afdeling en maak de mooiste schilderijen en andere leuke dingen. Ik sport 2x per week. En ik werk als Homerr punt. Ik maak nieuwe vrienden, en zie ook dat het goed is om jezelf te zijn. Dat ik goed ben zoals ik ben. En ik zie ook dat ik anderen kan inspireren en helpen door mijn Levensverhaal te vertellen, en andere dingen. Ik haal kracht uit het opschrijven van mijn verleden. Puur om anderen te helpen. Liefs Priscilla
Reactie plaatsen
Reacties